Πέτρος Κωστόπουλος: «Θα έφευγα στην Αμερική αλλά σκέφτηκα τον γιο μου»

Ο Πέτρος Κωστόπουλος βρέθηκε στην εκπομπή «Τα Καρντάσιανς», το βράδυ της Τρίτης, κι έδωσε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης.
Ανάμεσα σε άλλα, αποκάλυψε την επαγγελματική συμφωνία που είχε κάνει με έναν Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία, ενώ εξήγησε τον λόγο που τον έκανε, τελικά, να μην πάει στο Λος Άντζελες και να παραμείνει στην Ελλάδα.

«Έπρεπε να είμαι στην Αμερική από τις 25 Οκτωβρίου. Δεν συζητούσα ούτε για τηλεόραση, ούτε για τίποτα, γιατί θα ήμουν εκεί και θα δούλευα στο Λος Άντζελες, στο Μαλιμπού, σε μια πολύ ωραία εταιρία. Είχαμε συμφωνήσει με έναν Ελληνοαμερικάνο που έχει πολλά λεφτά, θα αγόραζε μια εταιρία που θα την "έτρεχα" εγώ από κει και πέρα. Τελευταία στιγμή ο κύριος που πουλούσε την εταιρία ζήτησε 50% παραπάνω και δεν έγινε η δουλειά» είπε αρχικά ο Πέτρος Κωστόπουλος, ενώ πρόσθεσε: «Το πρώτο είναι αυτό και το δεύτερο είναι ότι όσο πλησίαζε η ώρα να "την κάνω", κόμπλαρα. Σκεφτόμουν τον πιτσιρικά (σ.σ. τον γιο του, Μάξιμο). Δηλαδή να τον αφήσω με δύο αδελφές, μια μάνα και μια γιαγιά; Άρχισα να έχω ψυχολογικά προβλήματα γιατί πιστεύω ότι κάθε πιτσιρικάς πρέπει να έχει και τον μπαμπά του. Τα κορίτσια τα αγαπάω τόσο πολύ που μπορεί να λιποθυμήσω, αλλά δεν με ένοιαζε, γιατί έχουν μεγαλώσει. Απλά δεν ήθελα να φύγω όταν ο πιτσιρικάς φτιάχνει τις ανδρικές εικόνες στο κεφάλι του. Αν τελικά γινόταν η δουλειά, θα ερχόμουν κάθε δεκαπέντε μέρες να δω τον μικρό».

Στη συνέχεια, μάλιστα, εξομολογήθηκε: «Ήθελα να φύγω. Πρέπει να σέβεσαι την χώρα που γεννήθηκες, αλλά δεν μου αρέσει η Ελλάδα - και δεν το λέω τώρα που πέρασα όλα αυτά, δεν μου άρεσε πολύ καιρό. Πιστεύω πως έχουμε μια σειρά από αδυναμίες σαν ράτσα, οι οποίες δεν μου αρέσουν. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί ο φθόνος, η μη αξιοποίηση των αρίστων. Ο -πολύ αριστερός και πολύ μορφωμένος- νέος υπουργός Παιδείας είδα ότι καταργεί την αριστεία στα σχολεία. Πιστεύω ότι είναι τόσο αναξιοπρεπές, κακό και άσχημο για τα παιδιά να μην κυνηγάνε να είναι κάπου καλοί, είναι εγκληματικό. Θα βγαίνουμε στο εξωτερικό και θα λέμε ότι είμαστε η κοινωνία των μετρίων, των "μουντροχλεχλέδων". Ήθελα να φύγω πάρα πολλά χρόνια, από το 2000, δεν μου βγήκε τελικά, όπως δεν μου βγήκε και τώρα».