Ναι, όταν ήταν μικρός, ακόμα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια ήταν πολυτέλεια. Άραγε όταν κάποιος μεγαλώνει χωρίς χρήματα, μαθαίνει να τα σέβεται;
«Σαφώς. Έχει να κάνει με την παιδεία των γονιών σου. Πάρε παράδειγμα από ανθρώπους γύρω σου που δεν είχαν χρήματα και απέκτησαν ξαφνικά. Είδες πως έγιναν τα παιδιά τους; Ως οικογένεια, δεν θέλαμε να έχουμε.
Ή μάλλον θέλαμε να έχουμε για να μπορούμε να τα μοιραζόμαστε. Ήταν ένα ευλογημένο μάθημα. Ως παιδί δεν κράτησα κανένα από τα παιχνίδια μου. Τα έδωσα όλα», τόνισε ο ηθοποιός.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο ίδιος δεν είχε να πληρώσουν το ενοίκιό του;
«Το 2003 και το 2004. Δυσκολευόμουν γενικότερα. Όχι μόνο για το ενοίκιο. Μετά μου δόθηκαν ευκαιρίες. Ήμουν πολύ τυχερός, αλλά δεν έκανα και σπατάλες ποτέ».
Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του;
«Να χάσω το μυαλό μου».
Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός; Τι πιστεύει;
«Σαφώς και υπάρχει. Γιατί είμαστε μια χώρα που τα πρεσβεύει όλα αυτά και μάλιστα και ιστορικά», δήλωσε στο Εγώ και κατόπιν διηγήθηκε μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια, τότε που τον πήγαινε ο μπαμπάς του στο Δαφνί, για να βοηθήσουν τους συναθρώπους τους, πράγμα που τον έκανε να μην αντιμετωπίσει ποτέ κάποιον ρατσιστικά.
«Ποτέ και ευχαριστώ τον πατέρα μου γι αυτό. Θυμάμαι από παιδί με έπαιρνε και πηγαίναμε στο Δαφνί να δώσουμε τσιγάρα. Λόγω της μητέρας μου, στην Αγγλία έκανα παρέα με παιδιά από όλες τις εθνικότητες. Οι φίλοι του πατέρα μου είχαν υιοθετήσει παιδιά από την Αφρική. Άλλοι ήταν εξαιρετικοί καλαμπουρτζήδες και ομοφυλόφιλοι. Στην ζωή μου υπήρξε μια Βαβυλώνα ανθρώπων που με έκαναν να τους αγαπήσω τον καθένα ξεχωριστά για τις ιδιαιτερότητες του. Επίσης, δεν έχω λυπηθεί ποτέ κανέναν. Αντίθετα, έχω στενοχωρηθεί πολύ για κόσμο».
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο ίδιος δεν είχε να πληρώσουν το ενοίκιό του;
«Το 2003 και το 2004. Δυσκολευόμουν γενικότερα. Όχι μόνο για το ενοίκιο. Μετά μου δόθηκαν ευκαιρίες. Ήμουν πολύ τυχερός, αλλά δεν έκανα και σπατάλες ποτέ».
Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του;
«Να χάσω το μυαλό μου».
Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός; Τι πιστεύει;
«Σαφώς και υπάρχει. Γιατί είμαστε μια χώρα που τα πρεσβεύει όλα αυτά και μάλιστα και ιστορικά», δήλωσε στο Εγώ και κατόπιν διηγήθηκε μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια, τότε που τον πήγαινε ο μπαμπάς του στο Δαφνί, για να βοηθήσουν τους συναθρώπους τους, πράγμα που τον έκανε να μην αντιμετωπίσει ποτέ κάποιον ρατσιστικά.
«Ποτέ και ευχαριστώ τον πατέρα μου γι αυτό. Θυμάμαι από παιδί με έπαιρνε και πηγαίναμε στο Δαφνί να δώσουμε τσιγάρα. Λόγω της μητέρας μου, στην Αγγλία έκανα παρέα με παιδιά από όλες τις εθνικότητες. Οι φίλοι του πατέρα μου είχαν υιοθετήσει παιδιά από την Αφρική. Άλλοι ήταν εξαιρετικοί καλαμπουρτζήδες και ομοφυλόφιλοι. Στην ζωή μου υπήρξε μια Βαβυλώνα ανθρώπων που με έκαναν να τους αγαπήσω τον καθένα ξεχωριστά για τις ιδιαιτερότητες του. Επίσης, δεν έχω λυπηθεί ποτέ κανέναν. Αντίθετα, έχω στενοχωρηθεί πολύ για κόσμο».