«Δεν είμαι άνθρωπος που κλαίγομαι. Δεν με έχει δει κανείς στο σπίτι μου να κλαφτώ, ούτε ο άντρας μου ούτε η μάνα μου. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που κλαίγονται, δεν το μπορώ καθόλου. Το μόνο που με στενοχωρεί, και το συνειδητοποιώ τώρα που η Βικτώρια μεγάλωσε, είναι κάτι που το σκέφτομαι όταν βλέπω μαμάδες με τα μωράκια τους. Εγώ το έχασα αυτό το κομμάτι.
Το παιδί μου δεν το έζησα μωρό, με την έννοια πως δεν το ευχαριστήθηκα. Μπορεί να ήμουν εκεί, αλλά δεν ήμουν κιόλας. Το μυαλό μου δεν ήταν εκεί, δυστυχώς», εξήγησε στο people και συνέχισε: «Είμαι ένας άνθρωπος που είχα πάντα σωστές προτεραιότητες. Δεν το είχα ποτέ χάσει, έτσι, πραγματικά, δεν άλλαξε τίποτα.
Τα ίδια πράγματα που ήταν πριν σημαντικά στη ζωή μου, τα ίδια είναι και τώρα. Δεν έδινα ποτέ σημασία στην επιφάνεια, ανέκαθεν με ενδιέφερε η ουσία. όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα, μπορεί να το σκεφτείς αυτό κάπως πιο έντονα. Αλλά όσο περνά ο καιρός και αν είσαι τυχερός και γίνεις εντελώς καλά, μετά επιστρέφεις στην καθημερινότητα. Και μου αρέσει να επιστρέφω στην καθημερινότητα.
Μου αρέσει να ασχολούμαι με τα χαζά λες και είναι σημαντικά, γιατί αυτό μου δείχνει πως είμαι καλά. Αυτές οι καταστάσεις, γνωρίζοντας και άλλες περιπτώσεις, θα έλεγα πως είτε σε δένουν ακόμα περισσότερο είτε σε απομακρύνουν. Δεν θεωρώ πως αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που κάποια ζευγάρια απομακρύνονται, αλλά μια τέτοια δοκιμασία συχνά γίνεται η αφορμή. Θεωρώ πως σε μια ουσιαστική σχέση δεν θα σου προσθέσει κάτι, αλλά δεν θα σου αφαιρέσει κιόλας»