Ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια στα Γιάννενα, η ηθοποιός, θυμάται. «Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολύ αγάπη. Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που παίζαμε μήλα, κουτσό και κρυφτό στις γειτονιές. Ρουφάω ακόμα τις μυρωδιές από τα λουλούδια που άνθιζαν γύρω μου καθώς γράφω αυτό το βιβλίο. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο Ασπροκκλήσι στο πατρικό μας. Θυμάμαι τις μετακινήσεις μας από πόλη σε πόλη λόγω του ότι ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Έτσι έμαθα να ζω λίγο σαν τσιγγάνα. Για αυτό δεν είχα ποτέ σταθερές φιλίες. Μόνο μια συμμαθήτριά μου την Τασούλα κατάφερα να έχω φίλη. Ήμουν ατίθαση. Έκανα πάντα αυτό που ήθελα. Το έσκαγα από το σχολείο λέγοντας χίλια δύο ψέματα. Μια αρρώσταινε η αδελφή μου πολύ σοβαρά μια κάτι άλλο χειρότερο μου συνέβαινε. Όταν πήγαινε ο πατέρας μου στο σχολείο για να πάρει τους βαθμούς του έλεγαν ότι έμαθαν ότι περάσαμε ένα οικογενειακό δράμα.... Με έπνιγε ο τρόπος ζωής της επαρχίας με τα πολλά πρέπει και τα μη. Δεν έμπαινα σε φόρμες. Ο χαρακτήρας είναι μοίρα».
Περιγράφοντας την εποχή που το έσκασε από το σπίτι της, αποκαλύπτει: «Το έσκασα από το σπίτι για να μην παντρευτώ ένα χοντρό πλούσιο. “Δεν τον θέλω είπα|. Μάζεψα δυο ρούχα και από τη βιασύνη μου φορούσα ένα παπούτσι καφέ και ένα μαύρο. Ανέβηκα στο λεωφορείο και απλώς έφυγα. Είχα δει κρεμασμένο στα περίπτερα ένα περιοδικό, το Ρομάντζο, που έλεγε ότι όποια βγει Σταρ ή Μις Ελλάς θα έχει δωρεάν διαμονή στην Αθήνα για ένα χρόνο και είπα "αυτή είναι η ευκαιρία μου". Έφτασα στην Αθήνα και πήγα κατευθείαν στο Κάραβελ, όπου γίνονταν οι οντισιόν. Δεν είχα ιδέα ούτε πως έπρεπε να περπατήσω. Ήμουν συνειδητοποιημένη όμως. Ήξερα ότι το μόνο όπλο που είχα ήταν η ομορφιά μου. Ούτε πτυχία, ούτε πανεπιστήμια. Ούτε όμως φιλοδοξία ή ματαιοδοξία. Ήθελα να επιβιώσω. Ωστόσο, νόμιζα ότι μόνο με την ύπαρξή μου θα πέσουν όλοι να με προσκυνούν. Είχα έπαρση. Θεωρούσα ότι ήμουν μια πριγκίπισσα και έπρεπε οι άλλοι να υποκλίνονται. Δεν είναι έτσι όμως. Ο πλούτος, η δόξα και η ομορφιά έχουν το στοιχείο της έπαρσης. Έτσι κι εγώ θεωρούσα ότι και μόνο που με έβλεπαν τους ήταν αρκετό. Και έφαγα τα μούτρα μου. Έχασα σπουδαίες σχέσεις. Πολιορκήθηκα όμως, αγαπήθηκα, έπεσαν Τροίες για μένα! Καθώς κοιτάζω όμως πίσω ξέρω ότι είχα αξίες και αυτό ήταν το πιο σπουδαίο. Δεν πρόδωσα κανέναν, αντίθετα με πρόδωσαν».
Παράλληλα, η Βάνα εκφράζει πικρία για ορισμένες συμπεριφορές που αντιμετώπισε. «Τα λάθη είναι δικά μου, δεν τα χρεώνω σε κανέναν», όμως «έκανα περήφανη την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο έχοντας κερδίσει ένα Όσκαρ κι εδώ με το που γύρισα, μου έσκαψαν ένα λάκκο για να με θάψουν μέσα» ενώ «δεν είπα ποτέ ότι είμαι η καινούργια Μελίνα, ούτε η Έλλη Λαμπέτη. Ήμουν ένα όμορφο κορίτσι που πολεμήθηκε πολύ γι' αυτό».
Παράλληλα, η Βάνα εκφράζει πικρία για ορισμένες συμπεριφορές που αντιμετώπισε. «Τα λάθη είναι δικά μου, δεν τα χρεώνω σε κανέναν», όμως «έκανα περήφανη την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο έχοντας κερδίσει ένα Όσκαρ κι εδώ με το που γύρισα, μου έσκαψαν ένα λάκκο για να με θάψουν μέσα» ενώ «δεν είπα ποτέ ότι είμαι η καινούργια Μελίνα, ούτε η Έλλη Λαμπέτη. Ήμουν ένα όμορφο κορίτσι που πολεμήθηκε πολύ γι' αυτό».