Για τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του, τον τρόπο με τον οποίο έχει αντιμετωπίσει τους χωρισμούς του, αλλά και για το πώς χειρίζεται τη δημοσιότητα που του έχει χαρίσει η δουλειά του μίλησε στο περιοδικό «Down Town» ο Αλέξης Γεωργούλης.Δηλαδή; Ισχύει για σένα ο αφορισμός του Oscar Wild, πως «η ομορφιά υπάρχει στο βλέμμα εκείνου που κοιτάει»;
«Θα μπορούσε να είναι έτσι, ναι. Έχω υπάρξει με γυναίκες που είχαν το σχήμα της πολύ όμορφης, απ’ αυτές που αποθεώνονται με τους κανόνες της εποχής, και έπειτα από λίγο, μετά τον εντυπωσιασμό, δεν μου έλεγαν τίποτα και έβλεπα την ασχήμια στην ουσία της, μέσα απ’ την πλήξη, το ανούσιο, τον ναρκισσισμό. Δεν υπήρχε αρμονία σ’ αυτά τα όμορφα πρόσωπα. Μόνο συμμετρία».
Μα πώς είναι να είσαι ο Αλέξης Γεωργούλης; Μη μου απαντήσεις ότι είναι το ίδιο με το να είσαι, ας πούμε, ο Ροδάμανθης Χρυσαναθουλίδης τώρα!
«Α! Τον ξέρεις τον Ροδάμανθη; Είναι φίλος σου και σένα; Έλα τώρα σοβαρά, τι σημαίνει πώς είναι να είσαι ο Αλέξης Γεωργούλης; Εγώ αυτό είμαι, αυτό είναι το όνομά μου, αυτό έγινα. Δεν μου αρέσει πάντα, αλλά ζω μαζί του. Βυθίζομαι σε κάτι θάλασσες μηδενιστικές κάποτε, δεν μου αρέσει τίποτα, πιάνω πάτο και δεν έχω άλλα περιθώρια, παρά να δώσω ώθηση και να ξαναφύγω προς τα πάνω. Ναι, πιάνω πάτο. Έναν πάτο κυρίως στα συναισθηματικά, όλο αδιέξοδα».
Συναισθηματικά; Δηλαδή έχεις κλάψει για γυναίκα, έχεις πέσει χαμηλά, έχεις αυτοεξευτελιστεί, έχεις ξυπνήσει φίλους λέγοντας «ελάτε να πιούμε και να μιλήσουμε μόνο για αυτήν», έχεις…
«Ναι. Όλα τα ’χω κάνει. Έχω κλάψει σαν το κουτάβι και έχω παρακαλέσει έξω απ’ το παράθυρό της, στα σκαλοπάτια της, μες στην άγρια νύχτα. Όχι μία. Πολλές φορές».